Dzisiaj Obchodzimy Dzien Ojca
Dzień Ojca obchodzony jest w wielu krajach, choć w różnych terminach. Zazwyczaj jest to tak jak w USA trzecia niedziela czerwca. Jednak w Polsce Dzień Ojca świętuje się 23 czerwca w wigilię św. Jana,
Tą sympatyczną tradycję zapoczątkowała w 1910 roku w Stanach Zjednoczonych Sonora Louise Smart Dodd, chcąc uczcić pamięć swojego taty, który po śmierci jej matki wychowywał samotnie sześcioro dzieci. Od 1924 roku święto zaczęto celebrować w całej Ameryce.
Jaka we współczesnym świecie jest rola ojca w opinii ekspertów zajmujących się problemami integracji osobowości i wychowania w rodzinie? Wszyscy są zgodni, co do faktu ze rola ojca jest tak samo ważna jak rola matki. Nieobecność ojca w procesie wychowania ma bardzo zły wpływ na rozwój dzieci. Dlatego małżeństwo, które się rozwodzi, stwarza sytuację, w której dziecko nie może być prawidłowo wychowane i zostaje zranione na całe życie. Dziecko ma prawo do obojga rodziców. Jeśli jedno z nich nie może spełniać swej roli, drugiemu nie uda się mu go zastąpić. Ojciec daje dziecku to, co nie może dać matka. Dostrzegają to twórcy Konwencji Praw Dziecka, stanowiąc w artykule. 9 paragraf.3, „że winno być uszanowane prawo dziecka do utrzymywania regularnych stosunków osobistych i bezpośrednich kontaktów z obojgiem rodziców”.
Mężczyzna może dobrze spełnić swoją ojcowską rolę dzięki trwałej więzi z kobietą, która jest jego żoną, partnerką życia i matką jego dzieci. To ona najbardziej zaprasza do wspólnej odpowiedzialności za dzieci, to ona włącza go w ich wychowywanie, zmieniając stereotyp ojca, którego wartość liczy się tylko ilością przynoszonych do domu pieniędzy. Do prawidłowego rozwoju psychicznego dziecku potrzebne jest obcowanie zarówno z matką jak i z ojcem. Kobieta z natury jest ciepła i opiekuńcza, wrażliwa na świat osób i pielęgnująca relacje. Jan Paweł II nie zawahał się nazwać tych właściwości jej serca „geniuszem kobiety”. Ale bywają też „genialni” mężczyźni, którzy dla dziecka są w stanie zrezygnować z kariery, nauczyć się gotować, prać, sprzątać i prasować, okazywać uczucia i rozmawiać z nim o życiu, dawać solidne fundamenty i skrzydła, czyli potwierdzać jego tożsamość i wprowadzać w świat zewnętrznych wyzwań.
Dziewczynki obserwując swych ojców, w późniejszym życiu lepiej mogą rozumieć własnych mężów i synów. Brak takiego kontaktu zmniejsza szansę na pomyślne wywiązywanie się z roli żony i matki dzieci płci męskiej. Ojciec jest też pierwszym mężczyzną w życiu dziewczynki, i to on potwierdza jej dziewczęcość, a potem kobiecość. Dziewczęta, które miały, więc pozytywne kontakty z ojcami, szukają potem podobnych partnerów życiowych, radzą sobie doskonale w zapobieganiu konfliktów, posiadają wysokie umiejętności interpersonalne oraz mają poczucie własnej wartości, a przede wszystkim akceptacje.
Emancypacja podniosła pozycje kobiety, ale nie uświadomiła mężczyzn, ze skoro kobieta może pracować zarobkowo, powiększając dochody domowe, to mężczyzna tez może zając się domem. A gdy oboje pracują to mężczyzna jak najbardziej powinien pomoc żonie w czynnościach domowych; mniej wtedy będzie tych przemęczonych matek. Emancypacja rozszerzyła horyzonty kobietom, ale też postawiła je przed problemem, który już z nimi pozostanie na zawsze – problemem jak połączyć obowiązki matki z ambicjami zawodowymi, już nie mówiąc o tym, ze wskutek emancypacji zatracają cechy dotychczas tak bardzo kobiece. Najsmutniejszym tego dowodem jest to, że coraz więcej kobiet nie chce zajmować się dziećmi. Dzieci staja się kula u nogi, a nie spełnieniem wszystkich marzeń. „Nie po to skończyłam studia, aby prać pieluchy i myć garnki” jest, co raz częściej spotykanym sloganem, a zarazem dowodem ze macierzyństwo przestało dla niektórych kobiet mieć fundamentalne znaczenie.
Tradycyjny model rodziny – mężczyzna pracuje, domem zajmuje się kobieta, to już bezpowrotna przeszłość. Istniejący od wieków model ojca jako “głowy rodziny” o niepodważalnym autorytecie, który obejmował szereg pokoleń uległ radykalnym przemianom. Rola ojca w rodzinie została ograniczona prawie wyłącznie do zabezpieczenia potrzeb materialnych rodziny. Ojciec coraz rzadziej bierze udział w życiu rodzinnym, ponieważ większość czasu spędza w pracy poza domem. Zapracowany ojciec przeważnie po powrocie do domu łagodnieje i nagradza niż karci, próbując w ten sposób rekompensować brak czasu dla dzieci. Ojciec często ma odczucie, ze stał się właściwie zbędnym członkiem rodziny. Problem jednak tkwi w tym, że nowy model ojca nie został jeszcze wypracowany.
Na pocieszenie zasługuje fakt i potwierdza się to w wielu badaniach, że wyraźnie widać zmianę zachodząca w myśleniu o ojcostwie i roli ojca. Widać to zwłaszcza w pokoleniu obecnych ojców, którzy chętnie chcą uczestniczyć w wychowaniu dziecka – rezygnując z własnej kariery zawodowej, wykonują to zadanie z dużym powodzeniem, za co w Dniu Ojca zasługują na szczególne uznanie.
